met Kerstmis bak ik een Christmas Cake; met Oud & Nieuw oliebollen en omdat het vandaag (of morgen) Suikerfeest is, me maar eens aan de baklava gewaagd…

Dit jaar gaan we eerst naar Cochem. Daar hebben we, in het ‘ferien- und golfresort’ voor twee nachten een acht-persoons huisje gehuurd (3 slaapkamers). Dat is goedkoper dan een hotelletje. Bij dit park hoort een golfbaan en daar spelen we twee dagen. Zondag weer op huis aan en dan onderweg nog een golfbaan vlak bij de grens.
Maar eerst dus Cochem.

het park ligt op een plateau
(klik voor groter)

huisjes omgeven door golfbanen
(klik voor groter)

Best een eind autorijden (300 kilometer) en omdat de auto van René (die dit jaar eigenlijk aan de beurt is) kapot is, heeft de Zafira weer de eer. Vlak bij het einddoel wijst Tom-Tom ‘rechtdoor’ aan en we zien uit onze ooghoek nog net een richtingsbordje rechtsaf naar het resort. Wij volgen dus Tom-Tom en tot onze verbazing gaan we eerst langs een steile weg (met allerlei haarspeldbochten eerst een heel eind naar beneden en dan weer omhoog. Af en toe serieus bergwerk. Het zal wel korter zijn…

huisjes bijna ‘op’ de golfbaan… (klik=groter)

Het resort blijkt op een hoog plateau te liggen. Wel redelijke uitzichten (helaas geen helder weer), maar verder is er weinig te beleven. Het park is (zacht gezegd) niet erg bruisend en lijkt verder ook nogal gedateerd. We lunchen met een currywurst met frites en melden ons dan bij de golfbaan. We spelen belachelijk goedkoop: korting op korting en ook nog eens minder omdat de baan zo nat is. (waarschijnlijk hadden ze een rekenfout gemaakt, want de de volgende dag zijn bijna we twee keer zo veel kwijt.
De baan is niet heel bijzonder; een beetje kaal. Maar wel grappig dat het zo om die huisjes heen ligt en het uitzicht zou ook mooi kunnen zijn.

best nare regenbuien… (klik=groter)

Een probleem is wel dat het werkelijk bloedheet is (meer dan 31 graden) en af en toe best stevige regen. En de ‘rough’ is heel vervelend. Als je bal naast de fairway komt is het bijna hopeloos om hem terug te vinden. En als je hem al vindt ben je nog niet blij, want zie hem er maar eens uit te slaan. Wonder boven wonder kom ik met 31 punten de baan af en daarmee ruim aan kop.
Pas om een uur of 7 zijn we weer op het clubhuis (dwz het restaurant van het park). Vooral Frank en René zitten er helemaal doorheen en willen morgen een buggy. Naar het huisje en daar uitpakken, bed opmaken en douchen.

Cochem is best leuk (klik=groter)

de volgende dag bij licht

Met een taxi naar Cochem. Dat wordt nog opschieten, want in Duitsland gaan de keukens vroeg dicht. De taxirit gaat weer steil omlaag en we komen langs de Moesel terecht. Ziet er leuk uit, maar toch eerst maar zien dat we wat te eten krijgen. Dat lukt nog maar net. Na het eten lopen we rondje en zien hoog boven de stad de (nu verlichte) Reichsburg.
Na nog wat rondlopen en een drankje slingert een taxi ons tegen middernacht weer de berg op.

hoeveel van onze ballen zouden wel niet onder dat gemaaide gras liggen? Laat ze dat toch opruimen…:-(…

De volgende dag miezert het al als we opstaan en de verwachtingen zijn maar heel matig. Een positief punt is dat het niet meer zo bloedheet is. Er zijn geen buggies beschikbaar. Normaal wel; maar nu de baan zo drassig is, mogen die niet worden gebruikt. We lopen natuurlijk dezelfde ronde als gisteren, maar het gaat mij een heel stuk slechter af. Mijn ‘drives’ mislukken om onduidelijke reden. Ik eindig die dag als laatste met 17 punten, maar Frank en René profiteren te weinig. Ik sta nog steeds bovenaan.
We zijn nu al om een uur of half 5 klaar en daardoor ook een stuk eerder in Cochem (weer daar naartoe; want dat park lijkt ons niks aan). We kunnen nu bij daglicht wat rondkijken en eten prima bij een italiaan. Ook wat eerder ‘thuis’ en Frank en René kijken een stukje voetbal.

Golfen op een oude basis

De volgende morgen vroeg op. We hebben bedacht op het park niet te ontbijten (dat stelt daar ook niet veel voor hebben we gisteren gemerkt) en dan snel naar de volgende baan (200 kilometer op weg naar huis) en daar bijtijds lunchen.

over de startbaan naar de golfbaan (klik voor groter)

overal bunkers en barakken (klik voor groter)

Om iets over elven komen we bij die baan aan. Dat is nog een heel gedoe. De baan ligt op een oude engelse luchtmachtbasis (golfbaan aangelegd voor de hogere legerleiding) en je komt maar niet zo dat terrein op. Ingewikkelde aanmeldprocedure (dat had René al geregeld) en je moest je identificeren voor je naar binnen mocht. Een verlaten basis met overal nog barakken, enge opslagplaatsen en vliegtuig-bunkers. Over de startbaan werd je naar de golfbaan geleid. Dat zag er wat meer bewoond uit; met een (nog steeds een tikje militair aandoend) clubhuis. Helaas was er ziekte bij het keukenpersoneel, dus er kon nauwelijks wat te eten worden gescored. Eerder beginnen kon ook niet (er was een wedstrijd), dus we sloegen pas om half 2 af.

een mooie baan…

Het is een prachtige baan. Beetje ‘Nunspeet-achtig’, maar dan meer loof- dan naaldbomen. Ook nu weer best wat regen, maar de tweede helft knapte het weer een stuk op. Ik kwam met 24 punten als dagwinnaar van de baan en daarmee ook ‘winaaar’ van het weekend.

Na een klein biertje op het clubhuis naar Nederland. We dineren om een uur of half 9 bij een prima restaurant in Arnhem.
Uiteindelijk om half elf thuis. Weer een fijn weekend!

hier wordt om gestreden

We starten vrijdag in Zuid Limburg bij Golf & Country Club Hoenshuis; vlak bij Heerlen.
Ik rijd om 9 uur van huis weg en om 11 worden we met koffie en vlaai welkom geheten en de flights ingedeeld. Om 12 uur slaan we af, met prachtig weer. Vier-ballen en een onbekende baan; dus het schiet niet erg op. Pas na half 6 is iedereen binnen.
Ik sloeg 28 punten bij elkaar en dat was relatief helemaal niet slecht.

Het hotel is nog ruim 3 kwartier rijden (je rijdt via Duitsland) en dan is het nog haasten om om 8 uur op tijd voor het eten te zijn. De eenspersoonskamers zijn op de bovenste verdieping van het hotel en hebben een ‘verdiepeing’. Het bed staat onder het schuine dak. Om 8 uur dus aan tafel en we maken er een gezellige avond van.
Het dessert komt om een uur of 11 door en uiteindelijk ruim na middernacht naar bed.

Hoenshuis: een mooie baan

van der Valk hotel in Verviers

Kamer met bovenverdieping

 
__________________________________________________________________________

normaal is het al gevaarlijk voor buggies

spectaculair hoor…

De tweede dag spelen we op Liège Gomzé; een half uurtje rijden vanaf het hotel. Het is een erg heuvelachtig gebeuren daar, en er blijkt een probleem met de buggies.
Vanwege het noodweer van de afgelopen weken is de baan te gevaarlijk om er met buggies te rijden. Iedereen moet dus lopen en dat is voor sommigen eigenlijk niet te doen. Halverwege hebben we dan ook een stuk of 5 uitvallers.
Ik vind het een prachtige baan en weet weer 28 punten bij elkaar te slaan! Ik zit nu in de top 4 van het klassement. Emotie.

De laatste fligt is om half 5 binnen (het begint net een beetje te miezeren) en na een drankje op hole 19 gaan we naar het hotel terug. Vanavond al om half 8 aan tafel.
Het avondprogramma is ongeveer hetzelfde als gisteren. Weer prima

het bord bij de tee zegt ook iets over het hoogteverloop

 
__________________________________________________________________________

Vandaag iedereen in een buggy

Weer zo’n ‘hoogte-hole’

Een zware dag. Om te beginnen staat de eeste afslag (op Henri Chapelle ) gepland om 09:20; dus dat is vroeg op, Wekker gaat al om half zeven… Het weerbericht voorspelt ook niet weel goeds voor vandaag.

Er was voor iedereen een buggy geregeld vandaag. Eigenlijk houd ik daar niet zo van, maar met een buggy ben je ongeveer een uur eerder rond als dat je loopt. En hoewel het ook hier ‘kiele kiele’ was, waren buggies wel toegstaan.
Met een miezertje begonnen we aan onze flight, maar tot ieders verbazing werd het weer steeds mooier. Ook hier weer spectaculaire hoogteverschillen. Het laatste uur begon het opeens te betrekken en in de verte hoorden we zelfs onweer. De laatste holes sloeg onze flight in de stromende regen.

Of het nu door de buggy kwam of door iets anders, maar ik kreeg niet meer dan 19 punten bij elkaar. Daarmee viel ik terug in de middenmoot.Om half 5 startte de prijsuitreiking (Frank Maanders heeft gewonnen!) en om 5 richting huis. Daar kwanm ik om een uur of 7 aan…
Fijn weekend gehad!
Klik hier voor de foto’s.

het begon en knap dreigend uit te zien

Laatste uur was een beetje afzien

gebouw DP is toch wel wat hoger

Mijn neef Hans is, met zijn vrouw Hema, een paar weken ‘over’ uit Amerika. We gaan samen een dagje uit: naar Dordrecht. Daar waren Phia en ik een half jaar geleden al geweest, maar we vinden het leuk om onze buitenlanders ‘de oudste stad van Nederland’ te laten zien.

Op weg naar Dordrecht (waar we elkaar zouden ontmoeten) zijn Phia en ik even uitgestapt in Rotterdam. Daar is, in het kader van ‘Rotterdam viert de stad’, als kuntswerk een trap gebouwd naar het dak van het Groot Handelsgebouw. Vandaar heb je een mooi uitzicht over de stad. Maar ja… dat gebouw is ‘maar’ 10 verdiepingen hoog. De trap gaat dus maar 29 meter omhoog. In mijn ‘werkzaam leven’ werkte ik regelmatig op de bovenste verdieping van gebouw Delftse Poort; en dan ben je 150 meter boven de grond…
Maar het is toch een leuke ervaring om die trap op te lopen.

Uw verslaggever is er moe van…

Vanwege onze ‘vroegboeking’ voor onze vakantie in Ierland, kregen wij van de reisorganisatie een overnachting naar keuze (in een BestWestern hotel). Wij kozen voor Zaandam. Die omgeving kennen wij nauwelijks. Op de eerste dag bezochten wij ‘de Zaanse schans’. Velen gingen ons voor. Vooral het Zaans museum vonden we de moeite waard, maar het was toch ook wel leuk om die molens te zien.

in het museum (klik…)

in het museum (klik…)

uw verslaggever bij de Zaanse Schans

Na onze overnachting (de stad Zaandam is niet veel aan) hebben we de NS-wandeling ‘Zaanse Schans’ gelopen. Een NS-wandeling: dus treinenwerk. We waren erg verbaasd door de stationsnamen. Toch onvoldoende opgelet bij Aardrijkskunde. We kwamen met de wandeling weer langs de Zaanse Schans; maar dat hadden we gisteren al gezien. Daarom met een pontje de Zaan overgestoken en door Zaandijk gelopen. Dat was een stuk leuker.

NS-wandeling Zaanse schans

vreemde namen…

met een pontje de Zaan over

Een aardig weekend…

Onderweg

de kaasmarkt (vanaf het bordes van het stadhuis)

Met de trein naar Gouda, bij de VVV een stadswandeling gehaald en lekker door de stad gelopen. Het stadhuis is vrijheel helemaal vrij toegankelijk en dat is erg leuk. Vanaf het bordes heb je een uitzicht op de kaasmarkt (die me een beetje tegenviel

uw correspondent als Erasmus

de stadswandeling voert je vanzelf ook naar de grote kerk, met de beroemde ‘Goudse glazen’: de glas-in-lood kerkramen. Een van de (‘reserve’) ramen in die kerk, wordt binnenkort vervangen door een echt/nieuw glas-in-lood: ter ere van het erasmusjaar. Dat nieuwe raam is nog niet geplaatst en kon je goed bekijken.

het nieuwe Erasmus-raam (klik…)

Gouda was leuker/mooier dan ik had verwacht.

langs de Erasmus-route (klik…)

de Goudse glazen (klik…)

mooie stad (klik…)

mooie stad (klik…)

Onlangs (april 2016) kreeg ik van mijn vriendin Pauline (dank!) een boekje over het volgende.

Al vanaf maart 2014 is in het gebied rond ‘de Bospoort’ in Ede een kunstwerk te zien. Het betreft 48 ‘grondspots’. Kleine afbeeldingen in het trottoir, die ‘s avonds verlicht zijn.

De spots vormen een ketting door Grotestraat, Bospoort (deels), Amsterdamse weg (deels), Notaris Fischerstraat en de Posthoornstraat.
Elke ‘spot’ vertelt een oud verhaal of anekdote uit de Bospoort-wijk.
Ik had in dat gebied wel eens zo’n kleurig dingetje in de stoep gezien, maar daar onvoldoende aandacht aan gegeven.
Nu heb ik de website bezocht en ze allemaal bekeken.

Dit zijn alle 48 grondspots(klik voor vergroting)

Veel informatie over het project kun je vinden op een website van de gemeente Ede. De betreffende pagina is een ‘audiotour’ (handig om op je telefoon te gebruiken als je de wandeling maakt).
Als je op een plaatje klikt, krijg je een kort verhaaltje voorgelezen. Op de betreffende pagina vind je ook een link naar een pdf met een mooi boekje. Dat boekje kun je trouwens ook hier downloaden.

een grondspot overdag

dezelfde grondspot ‘s avonds

De spots zijn ‘s avonds verlicht en dat is leuk om te zien. Soms is het plaatje ‘s avonds ook beter te zien, maar overdag zie je de rand om het plaatje natuurlijk veel beter. Je moet her rondje dus eigenlijk twee keer lopen.
En het is leuk om een oortje in te doen en op je telefoon de verhaaltjes van de audiotour te luisteren.

Ik heb het rondje twee keer gelopen en natuurlijk wat foto’s (klik) gemaakt.

Hier liggen de spots. (Klik voor vergroting)

 

 

Ikzelf vind een en ander vooral leuk omdat ik (van 1961-1969) in de Bospoort heb gewoond. Toen wij er kwamen wonen, vertrok daar de smederij Viets (die een grondspot heeft).

in dit pand heb ik gewoond. Mijn vader betrok de werkplaats waar vroeger Viets was gevestigd

de witte vlek links vooraan op de stoep is grondspot 20

Grondspot 20

de betreffende bladzij uit het boekje (klik voor groter)

Zoals eerder gemeld hebben mijn zwager en ik hout gehaald uit ons buurtbos.
Maar wanneer zou het de kachel in kunnen?

Uw jonge onderzoeker voert de acties uit zoals op de foto te zien zijn.
Het hout blijkt ruim 42% water te bevatten (en een ander experiment leerde dat het zelfs zonk in een emmer water).
Dat is te nat om fatsoenlijk te stoken. Gortdroog zou het mooiste zijn, maar bij gewoon drogen in de buitenlucht kom je niet veel beter dan 15%-20%. Dat gaan we dus eerst maar eens proberen te halen…

De aankomende maanden ga ik regelmatig de proefblokjes wegen. Stay tuned…

het net gekloofde hout aan spaanders gehakt

nachtje drogen in de oven (op 60 graden)

Nu zal het wel droog zijn… Het weegt nu 410/718= 57%. De rest is water.

het gewicht van deze blokken ga ik in de gaten houden

Vorig jaar werd, bij de ‘buurtspraak’ van de buurt Ede-Veldhuizen, aangekondigd dat deze winter het loofhout in het buurtbos zou worden gekapt en, tegen vergoeding, beschikbaar zou komen voor de geërfden.
Woensdag 12 maart was het zover.

Dit werd verkocht als twee stères

In het bos waren (de dagen daarvoor al) partijen hout klaar gezet. Zo’n ‘partij’ werd oorspronkelijk betiteld als ‘twee stapelmeters’, maar later werd de term ‘stère’ gebruikt. Een ‘stère’ is een stapel palen van 1 meter lang. De stapel is een meter breed en een meter hoog. Zeg maar ‘een kubieke meter’. Maar omdat het om onregelmatige palen gaat, zit er natuurlijk (soms veel) lucht tussen. Als je het zaagt en klooft en dan netjes opstapelt, komt een stère neer op zo’n beetje 0,75 ‘vaste kuubs’.

De zwager druk aan het zagen

Het was die dag een drukte van belang in het buurtbos. Vele geërfden reden met karretjes af en aan, m,aar je kon elkaar op het bospad niet passeren. Dat schoot dus niet op. Wij (vooral mijn zwager) hebben de tijd goed besteed door in het bos alles al in stukken van 25 centimeter te zagen. Dat scheelt thuis een hoop herrie en zaagsel. Ook tilt het wat makkelijker in het karretje. We moesten trouwens wel twee keer rijden….

Weer thuis gekomen moest de zaak gekloofd worden. De zwager deed het met een bijl, maar ik gebruikte een kloofmachine…

Thuis werd de zaak gekloofd

Na vijf rondjes (van 9 holes) ben ik uiteindelijk de ‘winterkampioen’ van de Oranje Leeuw wintercompetitie.
Meestal was deze winter het weer redelijk; maar ik heb toch ook wel door een hoop ellende gelopen…