Begin dit jaar kwam ik op de verjaardag van mijn vriend Leendert aan de praat met diens broer Hendrik.
Hendrik is ‘ijsmeester’ van de Winterswijkse Ijsvereniging Die zijn regelmatig in het nieuws, want het is een innovatieve club met allerlei slimme dingen, waardoor ze al heel snel ijs kunnen ‘maken’. Een van de innovatieve dingen is, dat ze op veel plekken in de baan ‘temperatuur-sensoren’ hebben.
Die sensors geven continu de temperatuur op verschillende dieptes door aan een computer. Op die computer draait het programma ‘HomeAssistant’ (mij wel bekend) en Hendrik kan, desgewenst vanaf zijn huis, op dat Homeassistant het temperatuurverloop volgen.
Dat vind ik natuurlijk reuze interessant…
Het gaat op zo’n baan om het ijs maken. En als het voldoende dik is (z’n 30 mm) kan er geschaatst worden. Dat meten van de dikte doen ze heel klassiek. Ze boren een gat in het ijs en steken daar een schuifmaat in.
Dat moet slimmer kunnen lijkt me.
Het lijkt me leuk om een ‘ijsdiktemeter’ te maken. Die moet dan de dikte van het ijs doorgeven (liefst ook aan HomeAssistant).
Na wat piekeren (en overleg met Hendrik) is dit de schets van wat er gemaakt moet worden.

Er zijn een aantal (nog verder uit te werken) details:
– hoe ver ‘vanaf de kant’ moet de dikte gemeten worden? Hendrik denkt aan 150 cm. Dan moet de sensor daar komen te hangen. Maar als de schaatsers komen, moet hij weg…
– de sensor meet de hoogte tot het ijs. Dat is niet de ijsdikte. Dan moet je weten hoe hoog de sensor boven het asfalt hangt. Dat kan de centrale computer wel oplossen.
– het zou mooi zijn als het ding op batterijen kan werken (die dan minstens een nacht, tijdens het sproeien, mee kunnen).
– hoe communiceert de sensor met HomeAssistant? Op dezelfde manier als de bestaande temperatuursensors? Of anders?

Maar de allereerste uitdaging is natuurlijk om een sensor te bedenken/maken.
Na wat piekeren en rondkijken besluit ik om als hart van de sensor te gebruiken een ESP32 (of ESP8266). Dat zijn hele kleine computertjes (formaat luciferdoosje) met o.a. ingebouwd WiFi. Het is de wat modernere variant van de Arduino waarmee ik een paar jaar geleden mijn Useless Machine hebt gemaakt.
Zo’n ding kost (een beetje afhankelijk van het type) zo’n 7 euro; dus dat is nog wel op te brengen.

Hieronder een plaatje van een van mijn sensors.
Het blauwe ding is de ESP32-computer. Hij is geprikt op een ‘breadboard’ waarmee je om te experimenteren draadjes en toestanden aan het ESP32-computertje kunt verbinden. Als alles dan naar genoegen werkt soldeer je e.e.a. bijvoorbeeld op een printplaatje. Voor het idee: dat breadboard (witte plaatje met al die gaatjes) is ongeveer zo groot als een bankpas.
Het belangrijkst wat hier op de ESP32 is aangesloten is de sensor. In dit geval een ultrasoon-sensor. Het is dat groene dingetje waarvandaan 4 draadjes naar de ESP32 lopen. Die sensor geeft een bepaald getal (afhankelijk van de gemeten afstand) door aan de ESP32 en die rekent dat om naar een echte afstand en geeft dat dan via WiFi door aan mijn HomeAssistant computer.

Je moet de ESP32 natuurlijk programmeren. Dat doe je vanaf je gewone PC en het programma stuur je dan via een USB-kabeltje naar de ESP32.
In grote lijnen ziet mijn programma er zo uit:

– verbind met WiFi
– maak een verbinding met de HomeAssistant-computer
– doe een meting en reken die om naar een afstand
– geef de afstand door aan HomeAssistant

de laatste twee acties worden dan om de zoveel seconden herhaald.

In de serie foto’s hieronder zie je alle elementen achter elkaar. Als je op een foto klikt zie je hem groter en in het commentaar van de foto een klein stukje uitleg.

Dat is natuurlijk allemaal heel mooi en ik was er ook goed trots op.
Tot het moment dat ik erachter kwam dat de sensor die ik in eerste instantie gebruikte (een ‘laser-sensor’ van 10 euro) weliswaar heel nauwkeurig lijkt, maar ….. niet goed ‘terugketst’ op een water- of ijsoppervlak…
Daar heb ik dus helemaal niets aan voor deze toepassing.

Verder gaan zoeken bij mijn winkeltjes (Tinytronics en Otronic) en daar gekocht een infrarood-sensor en twee soorten ultrasoon. Van dat ultrasoon dus twee types, omdat ik ergens gelezen had dat die het beste zijn voor dit soort oppervlaktes.

Om een beetje handig te kunnen testen heb ik vier ESP32-computertjes ingericht met elk een andere sensor.
Die vier dingen op een plankje gemonteerd. Zie onderstaande serie foto’s. Weer met uitleg bij elke foto.

Vervolgens aan de gang gegaan om (in een ovenschaal) een dikke ‘ijsvloer’ te maken. Met dan dus het idee om te kijken wat de diverse sensoren daarvan maken.
Tot mijn verbazing is het nog niet zo simpel om een mooie laag ijs in zo’n schaal te krijgen.
In mijn onschuld zette ik een schaal water in de diepvries. De volgende ochtend bleek er een bult (2 cm hoog) op het ijs te staan! De ijsmeester uit Winterswijk heeft me uitgelegd hoe dat komt. Je moet dunne laagjes maken. Ook dat viel niet mee. Als ik er een beetje water opgoot kwamen er allemaal barsten en ellende in het ijs.
Ik heb het maar even opgegeven en ben begonnen met testen.

Het was een drama.

Het grootste probleem was dat de waardes onnauwkeurig waren en vooral: instabiel.
Ik had mijn programmaatje zo aangepast dat hij elke seconde een meting deed en op het scherm van HomeAssistant zie je dan als ijsdikte 23, 16, 28, -2, 23, 19, 23 enzovoorts. Meestal wel zo’n 23 (wat het was), maar veel en veel teveel (grote) variatie.
De ene sensor heeft daar meer last van dan de andere.
Heel misschien ligt het ook wel aan mijn programmaatje, maar dat geloof ik niet erg.
De laser heeft er nauwelijks last van (maar die doet het niet op water/ijs).

Ik zit nu even vast.

Om wat positiefs uit de dag te halen: ik weet nu dat ik een ultrasoon-sensor nodig heb.

Waarschijnlijk zijn de sensors die ik nu gebruikt heb (de M5stack en de HC_SR04 ) te simpel.
Ik heb nog de tip gekregen voor een ‘DFRobot A02YYUW Waterproof Ultrasonic Sensor – UART‘. Geen idee of die beter zal zijn. Nog even kauwen of we er 22 euro tegen aan gooien…
Als je googled op ‘ultrasoon sensor’ vind je prijzen tussen de 2 euro en honderden euro’s.
Ik heb er gewoon de ballen verstand van…

Wordt vervolgd (hoop/denk ik)

Een poosje geleden kwam ik dit filmpje tegen: https://www.youtube.com/watch?v=ZBimGlNhlv8
Dat wilde ik wel eens zien!
Het was werkelijk fantastisch! En los van deze speciale tentoonstelling van Ron Mueck, hebben ze ook een mooie permanente collectie.

Elk jaar gaat de golfvereniging van ‘de Oranje Leeuw’ een paar dagen op stap ‘naar het buitenland’.
Daar zijn de banen toch gauw wat meer spectaculair dan bij ons. En het is ook gezellig.
Dit jaar gaan we naar Noord Frankrijk; net onder Calais.
We logeren in Parc Hotel Hardelot in Neufchatel-Hardelot.
We spelen vrijdag en zaterdag op twee golfbanen vlak bij het hotel. Zondag gaan we alvast een stukje op weg naar huis waar we op de derde baan spelen.

Donderdagmorgen komt een oud-collega mijn kant op, parkeert hier zijn auto en om 10 uur vertrekken we met de elektrische Kona naar Frankrijk.
Om 2 uur moeten we (in Duinkerken) bijladen en we komen tegen 4 uur aan bij het hotel. Bijna iedereen is er al en er komt dus niets van het geplande dutje.
Gezellig bijpraten en langdurig natafelen. Morgenochtend beginnen we op ‘Hardelot des Dunes’ (drie minuten vanaf het hotel).

Vrijdag

Vrijdagmorgen hoeven we pas om een uur of 12 op de golfbaan te zijn. Theo en ik gaan eerst nog even op het strand kijken (ook vlak bij het hotel).
Daarna naar de golfbaan Dat ziet er prachtig uit. En we hebben fantastisch weer.
Hole 18 is wel grappig. De ‘approach’ is over het water heen en je krijgt veel aanmoediging vanaf het terras.
Ik speel ‘de eerste negen’ best goed, maar eindig met slechts 28 punten toch iets boven het midden.

‘s Avonds kijkt men voetballen. Ik houd het tot de rust vol en ga dan een poosje lezen op mijn kamer. Als het voetbal-gedoe is afgelopen drink ik beneden nog een glaasje mee.

Zaterdagmorgen is de tweede golbaan aan de beurt: ‘Hardelot des Pins‘. Ook weer heel vlakbij het hotel.
Iets minder mooi weer dan gister en ook de baan is wat minder. Maar toch weer een mooie golfdag.
Vandaag is het ‘moving day’; maar ik slaag er niet in om te stijgen in het klassement. Sterker: het is dramatisch (16 punten)

Zondagmorgen akelig vroeg op. De eerste flight start al om 10 uur en het is ruim een uur rijden vanaf het hotel.
Theo en ik vertrekken (na ontbijt, uitchecken en inpakken) om 08:15 richting de golbaan in st Omer.
Het is weer fantastisch mooi weer. En vanaf het terras ziet de baan er niet echt dreigend uit. Waarom wil iedereen toch een buggy huren?

De rit naar huis is wat minder dan 400 kilometer en de golfbaan heeft een (langzame) laadpaal.
Ik laad de Kona tot 100% op en ondanks files/omrijden bij Antwerpen redden we het (net) om zonder stop thuis te komen.

We zijn weer thuis!

Een klein evaluatie:

het reizen met de nieuwe auto was zonder meer een groot plezier.
Heel veel dingen (in het midden van de weg blijven; afstand tot voorligger bewaren, filerijden, etc, etc) gaan vanzelf en kosten minder energie.
Bij invoegen en zo, is het fantastisch hoe snel de auto accellereert.
Het ‘laden’ is me alles meegevallen. Natuurlijk kost het meer tijd dan benzine tanken, maar als je je reis een beetje slim indeelt is het prima te doen.
En zelfs in Tsjechië zijn meer dan voldoende laadpalen.

Ik vond Tsjechië niet echt een leuk land.
Je verstaat helemaal niets (en pakt ook weinig mee van geschreven teksten) en in het algemeen vond ik de mensen niet echt aardig.
Het eten vond ik waardeloos.

Ik was bijna de hele vakantie op een vervelende manier ‘verkouden’ en dat hielp natuurlijk ook niet.

Overigens hebben we fantastisch weer gehad, Een keer een enkel drupje regen, maar dat mocht geen naam hebben.
Ík begrijp dat dat in Nederland wel minder was…

Al met al: een ruime zes.

Dat was een leuke dag vandaag!
We begonnen met een wandeling door Hamelen met een stadsgids. Het is een mooi stadje.
En leuk om weer eens iemand te verstaan.
‘s Middags zijn we nog op eigen houtje door de stad gelopen. Onder andere het stadsmuseum bezocht.
Toevallig was daar een supergrote tentoonstelling van Playmobil. iemand die dat al zijn hele leven spaart. Heel leuk.
Natuurlijk kom je overal de legende tegen van ‘de Rattenvanger vn Hamelen’, maar dat is niet op een vervelende manier. Toch ook wel interessant hoe lang die legende al bestaat.

Vanavond het ‘afscheidsdiner’ (?) in het hotel en dan… ‘Homeward bound’!

Vandaag geen foto’s.
Het was een best eind rijden.
Om 10 uur vertrokken we uit ons hotel in Tsjechië en om 9 uur ‘s avonds klokten we in bij ons hotel in Hameln.
We reden via Hannover om onze vriend te bezoeken die daar in een ziekenhuis ligt.
De auto bracht ons feilloos naar een plek midden in het centrum van Hannover; maar daar was helaas geen ziekenhuis te bekennen.
Ik moet nog wat bijles nemen over het navigatiesysteem van de auto.
De telefoon te hulp geroepen en we kwamen met de nodige vertraging toch aan.
Na het ziekenbezoek met onze vriendin een hapje gegeten en toen weer een stukje naar het zuidwesten: naar Hameln.
Daar krijgen we morgen een stadsrondleiding. Stay tuned!

Er is niet bijzonder veel te doen in het dorpje waar we zitten.
We lopen naar het kasteel. Daar mag je alleen in met een rondleiding met een gids.
We kunnen kiezen uit Tsjechisch of Pools (we zitten hier een paar kilometer van de grens).
Omdat we geen woord Tsjechisch verstaan, proberen we Pools. Dat blijken we ook niet te verstaan.
Voordeel is wel dat je alles goed bekijkt.
Na de rondleiding gaan we terug naar het hotel. Onderweg kopen we bij de LIDL lekkere broodjes en eten op ons mooie balkon.
Geloof het of niet, maar we hebben ook nog even gezwommen.
Het hotel heeft een eigen ‘wellness-centrum’ wat je via een tunneltje onder de weg door moet bereiken.
Er zijn helaas geen foto’s van ‘uw verslaggever te water’.

Morgen verlaten we Tsjechië en gaan via Polen(?) weer Duitsland in.
Het plan is om op ziekenbezoek te gaan bij een vriend van ons in de buurt van Hannover en daarvandaan dan naar ons hotel in Hameln. Rattten vangen…

Vandaag verlaten we Praag en rijden naar een verlaten streek in het noorden van Tsjechie.
Hoogtepunt van de dag is zonder meer het bezoek aan een oude glasfabriek. Zie het filmpje.
Vroeg in de middag komen we bij ons hotel aan.
Dat ligt wat vreemd in een woonwijk van een dorpje, maar het kon kwalitatief wel eens een goed hotel zijn.
In ieder geval een prachtige kamer met een mooi uitzicht.
Morgen maar eens zien of er in de buurt wat te beleven is. Er is een kasteel. Met een toren. Wat wil een mens nog meer?

Vandaag de Burcht.
Via de metro teleporteren we ons naar het centrum en daar nemen we een (mudvol) trammetje omhoog naar de burcht.
De conditie van uw verslaggever belet de stevige klim.
We bezoeken een aantal gebouwen in ‘de burcht’, doen daar ‘toeristische dingen’, en laten ons weer een eindje naar beneden brengen.
We lopen over de ‘Karelsbrug’ weer het centrum in en kijken daar nog wat rond.
Onder andere proberen we te snappen wat je nu eigenlijk precies moet zien bij die astronomische klok; maar het ontgaat ons weer.
Dan maar bier.
De geliefde ‘heeft iets’ met logistiek en openbaar vervoer, dus we gaan kijken bij het metrostation met de langste roltrap en daarna gaan we naar het supergrote ‘centraal station’ van Praag.
Iets na 5 uur zijn we weer terug bij het hotel.
Ik herinner me de wijze woorden van de jongen die ons woensdagavond hielp met de koffers. Hij vroeg hoe lang we bleven en toen hij hoorde 3 nachten (2 dagen) zei hij: “dat is helemaal lang zat”.
Ik ben blij dat ik Praag gezien heb, maar denk niet dat ik er nog eens terug kom…

Een drukke dag!
Vandaag stond ‘de oude stad’ op de planning.
Ons hotel staat een eindje buiten de stad; maar vlak bij een metrostation. En met die metro sta je binnen een kwartier in hartje centrum.
We beginnen op het stadsplein bij de astronomische klok. Die klok zit tegen een toren, en die kun je op. Dus… Maar Godlof: er is een lift.
Wat is techniek toch mooi!
Na wat rondgekeken te hebben, gaan we de Joodse Wijk in en zien daar allerlei indrukwekkende dingen. Ik moet trouwens wel zeggen dat ik het toch wat
prettiger vindt om achter een (SRC-) gids (met zo’n parapluutje) te lopen, die me via een ‘oortje’ allemaal dingen toefluistert met verklaringen en dingen die ik echt niet mag missen. Zo op eigen houtje mis je toch veel (en zoek je je wezenloos).
We proberen nog een museum, maar als we dat eindelijk gevonden hebben, blijkt het dicht. Google wist het niet…
We zijn heel blij met de metro (en bussen) van Praag en hebben het idee dat we een aardige indruk hebben gekregen.
Bijgaand wat meer foto’s dan ik normaal bij een post doe…
Morgen naar de burcht.