Vliegen op Faro. Hotel net over de grens: in Spanje

Donderdag
Naargeestig vroeg op, want Transavia vlucht HV5357 vertrekt om 6:05 vanaf Schiphol (en landt 3 uur later in Faro).
Om een uur of 8 naar bed gegaan en gelukkig meteen in slaap gevallen. Om half 1 werd ik wakker en toen ben ik er maar uitgegaan. Om 2 uur richting Schiphol gereden en om 4 uur was ik door ‘security’ heen.
Het was niet druk…
In het schemergebied tussen heel vroeg en heel laat wat rondgelopen op Schiphol en wat gegeten en ook al wat reisgenoten ontmoet.

Vliegtuig vertrok op tijd en nog wat geprobeerd te slapen in het vliegtuig. Dat wilde natuurlijk niet erg.
Na 3 uur vliegen aankomst op Faro. Het was daar 08:20 uur. Dat uurtje tijdverschil met Portugal was de dagen erna vaak lastig (ons hotel was in Spanje en daar gebruikt men weer de Midden-Europese tijd).
Met een grote bus werden we in een uurtje naar ons hotel vervoerd. Dat hotel ligt dus in Spanje: net over de grens. We zijn er om 11:30 uur (Spaanse/Nederlandse tijd)

Golf Isla Canela

Het hotel ligt echt midden op een golfbaan. Vanaf mijn hotelkamer kijk je op de fairway en de golfers lopen zo langs het terras.

Bij het uitpakken een vervelende verrassing: mijn driver blijkt gebroken te zijn. Ondanks dat ik, ter bescherming, een bezemsteel in de tas had gestoken. Ik had hem toch niet op de gewone bagageband moeten zetten, maar moeten inleveren bij ‘oversized baggage’. En/of nog een speciale beschermings-paraplu moeten kopen en meeverpakken.
In de golfshop van het hotel zag men geen kans om het ding te repareren. Ik kreeg wel een driver te leen; maar daar kon ik niks mee (bleek op de driving range).

Verdriet weggedronken met een klein biertje en wat gegeten. Op het terras in het zonnetje, want het is prachtig weer.
Om 14:20 is de eerste afslag en ik ben om 14:50 aan de beurt. Op de golfbaan van het hotel dus.

Uit de beschrijving van de reis:
Isla Canela is een vlakke golfbaan op het gelijknamige schiereiland.
Hoewel de brede fairways af en toe verassende hindernissen verbergen is het vooral een baan voor hogere handicappers.
Behoudens enkele waterpartijen zitten er niet veel uitdagingen in de baan verwerkt.
Het onderhoud en de greens zijn goed. Het clubhuis heeft een gemoedelijke koloniale uitstraling.
Het is dus geen moeilijke baan, maar toch vrij lang en soms ook wel smal.
De faciliteiten zijn prima. Alles in huis wat nodig is om lekker te golfen.

Zo tegen half acht weer bij het clubhuis. Helaas maar 19 punten bij elkaar geslagen…
Even douchen en om 20:30 aan tafel. Op zich een gezellige maaltijd, maar iedereen was wel erg moe en tegen elfen werd het al knap rustig aan tafel.

een speciale golf-reistas aangeschaft

im het schemergeboed tussen ‘heel vroeg’ en ‘heel laat’

uitzicht uit hotelkamer

de bezemsteel heeft niet geholpen…

vanaf het terras van het hotel

met Erik en Hendro in een flight

weer eens wat anders dan knotwilgen

om 20:30 aan tafel. Maar eigenlijk had iedereen de pap al op…

Vrijdag

Golfbaan Quinta do Vale

we golfen vandaag weer net aan de andere kant van de grens (in Portugal dus) op de golfbaan Quinta do Vale.
Het is maar 20 minuten rijden.
De afslag is om 10:30 (dan is het in Spanje 11:30) en het busje vertrekt om 10:15 Spaanse tijd.

Vanaf het clubhuis heb je natuurlijk mooi uitzicht op de golfbaan; maar je ziet in de verte ook de brug over de grensrivier. Ons hotel (aan de overkant van de rivier; in Spanje) ligt 5 minuten rijden vanaf die brug.

Het is wel een heel andere baan dan die van gisteren hoor. Heuvelachtig en erg open. En de bomen zijn cipressen en olijfbomen.

Uit de beschrijving van de reis:
Een ontwerp van Ballesteros, gelegen op het meest oostelijke punt van de Algarve, tegen de Spaanse grens.
Quinta do Vale is een aantrekkelijke goed onderhouden baan.
De baan ligt in een vallei en oogt makkelijker dan hij in werkelijkheid is.
Het begin is relatief vlak maar in het 2e gedeelte is het veel klimmen en dalen.
De ligging vlakbij zee en het open karakter maken de baan gevoelig voor de wind.

In de verte zie je de brug over de grensrivier

Hoe krijg je daar nou een bal?

we slaan de bal zoals hij ligt…

Op hole 18 een leary. Maar hole 19 lonkt…

Zaterdag

la Monacilla

we golfen vandaag in Spanje op de golfbaan La Monacilla; een eindje naar het Oosten
Het is 40 minuten rijden en de afslag is om 11:10
Busje vertrekt om 09:45 uur. Deze keer hebben we een wat kleiner busje; maar met een aanhanger.

De eerste hole is niet veel aan en ligt eigenlijk tussen de huizen. Maar na die hole moet je een eindje lopen en komt dan in een prachtig gebied.
De baan is minder moeilijk dan die van de eerste twee dagen. Ik heb nu in elk geval iets redelijks: 28 stableford-punten.

Uit de beschrijving van de reis:
La Monacilla is een nog prille baan. Dit doet echter niets af aan de sfeer van de door Jose- Maria Olazabal ontworpen baan.
De eerste acht holes zijn ronduit prachtig. De volgende holes vooral uitdagend door de lengte.
Kortom een prima onderhouden baan met voldoende uitdaging voor een fijne ronde.
Ondanks dat het niet een heel moeilijke baan is, moet je toch over elke slag nadenken.
De baan is goed onderhouden en omzoomd door pijnbomen. Het clubhuis is modern en voorzien van een groot terras.

Deze keer een klein busje; maar met een aanhanger

Hole 3

Hole 2

Veel zon geeft dit ‘golfersleed’ :-)

zondag

Golfe Castro Marim

Vandaag een zware dag.

Koffers inpakken en transfer naar de golfbaan Golf Castro Marim in Portugal.
De afslag daar is om 09:15 (in ons hotel is het dan 10:15; dus dat scheelt weer).
Het is maar 25 minuten rijden naar de golfbaan en we vertrekken om 9 uur (Spaanse tijd) van ons hotel.
Een ingewikkeld gebeuren; want we gaan met een grote personenbus waar onze koffers in mee gaan. Apart er achteraan rijdt een busje met daarin alleen de golfspullen en datgene wat je nodig hebt om te douchen en om te kleden.
Een hele logistiek.

Deze golfbaan geeft weer zicht op de brug over de grens. Dus 3 van de 4 banen die we gespeeld hebben liggen echt vlak bij elkaar. Toch zijn ze allemaal heel anders.

De baan vandaag vind ik wel het meest spectaculair. Heel steile stukken met soms prachtige uitzichten op de rivier; maar ook op de Atlantische oceaan. Het is veel klimmen dus. En in die hitte…
Eigenlijk zou je een buggy moeten gebruiken, maar die zijn om onduidelijke redenen niet te huren.
Bij veel holes moet je voor de teebox een heuvel beklimmen en dan idioot ver afslaan om de fairway te halen. Vaak over water; maar ook regelmatig over de green van de vorige hole.
Ik kom met veel minder ballen op hole 18 aan dan waar ik mee begon…

Uit de beschrijving van de reis:
Castro Marim is een uitdagende baan in een woest natuurlijk landschap.
De baan biedt prachtige vergezichten op de Atlantische Oceaan, de bergen in het achterland en de Riu Guadiana grensrivier.
Door de veelvuldige hoogteverschillen is een buggy geen luxe.
Goed onderhouden baan die aangelegd is met veel respect voor de natuurlijke omgeving.

Om een uur of 2 is onze flight binnen en drie kwartier later ook de laatste flight. Dan is de kampioen van de buitenlandreis 2018 bekend: Theo Reijnders!
Douchen en omkleden en de bagage reorganiseren. Om 5 uur vertrekken de bussen naar het vliegveld.

Om 6 uur checken we in en om 8 uur stijgen we op. Portugese tijden. Dus als we drie uur later op Schiphol landen is het middernacht.
Over de reis valt verder weinig te melden. Het is natuurlijk saai met veel wachten en moe worden. Maar alles gaat goed en om een uur of 2 ‘s nachts ben ik thuis.

Afslag van hole 1

Probeer de fairway maar te halen…

Onderweg

Onderweg

in flight met Eric en Lieuwe

een indrukwekkend clubhuis

lekker weer hoor…

Om 8 uur weer op huis aan

4 nieuwe logo-ballen! Hier doen we het allemaal voor…

Een dagje naar Leeuwarden.
Dat is, zeker met de trein, nog een hele onderneming.
Maar ik heb er geen spijt van!

wat staat dat ding scheef…. Maar goed dat ze op een gegeven moment zijn gestopt met bouwen.

met een gids een rondwandeling door de stad gemaakt.

de Achmea-toren. Daar zijn we op geweest!

Bovenin de Achmea-toren is een (kleine) expositie van het werk van de architect Bonnema (die de toren ontworpen heeft)

vanaf hier zie je goed hoe klein Leeuwarden eigenlijk is. En omsloten door weilanden.

heel in de verte kun je zelfs de veerboot naar Ameland zien varen (maar op deze foto komt dat niet goed over)

Dat middelste gebouw (ook ontworpen door Bonnema)… dat ken ik wel…

de Waag

zomaar een grachtje

Mijn neef gaf (einde middag) een feest in het Noorderpark in Amsterdam. Wij waren al om 11 uur in de stad en hebben onder andere het Paleis op de Dam bezocht. Daar was ik nog nooit in geweest en het is er werkelijk prachtig.

Overal kroonluchters

een van de vele beeldhouwwerken

deur naar het balkon

World Press in de Nieuwe Kerk

einde middag gaf neef Joost een Barbecue-feest

‘Antipasti’ voor een etentje morgenavond.
Ook nog drie verschillende marinades gemaakt waar het spul een poosje in moet staan.
Nu klok ik uit.

gegrilde aubergine

aubergine, salami en artisjok

gegrilde paprika; mozarella en basilicum

de baan heeft zwaar te lijden van de droogte en het golfen gaat ook maar moeizaam op die harde fairways; maar ik vind het toch best mooi….

Assen… daar kom ik niet vaak.
Vandaag naar het Drents Museum geweest voor de Iran-tentoonstelling daar.

toch ook even naar Bartje geweest

Iran-tentoonstelling

Oostvaardersplassen… Was ik nog nooit geweest.

vanaf een parkeerplaats

eigenlijk maar een te klein rondje gelopen

een kudde paarden. En in de verte zie je heel veel herten

Ik vind het toch maar niks; al die kale bomen

deze dame kwamen we zo maar tegen op een paadje in het bos

Het zal jullie niet veel zeggen, maar ik ben er apetrots op. 44 punten (en een birdie)

Hoe kan zoiets nu?
Het afgelopen jaar heb ik 28 ‘kaarten gelopen’, waarvan maar eentje 37 punten. 8 net in de buiffer (meer dan 31) en de rest naatje-pet.

Wellicht is het volgende de verklaring.
Twee dagen hiervoor heb ik met koken vervelend in mijn (linker) duim gesneden.
Met dikke pleister de baan in; met dit resultaat.
Waarschijnlijk hield ik mijn club beter vast (minder knijpen) door de zere duim…
Dus voortaan maar het mes er in als er gescored moet worden!

44 stabelford-punten (en een birdie)

als je op een foto klikt zie je hem groter>

Van 26 april tot 4 mei bezochten we Tenerife.
Steeds twee nachten in één hotel en dan weer door naar het volgende hotel. Zo zagen we veel van dit afwisselende eiland.
Hieronder zie je mijn dagboekjes van die dagen: eigenlijk mijn facebook-posts….

we reisden van ”V naar ‘N’…

Donderdag 26 april

Het was nog een hele onderneming.
Voor we in ons hotel een beetje op orde waren, was het 10 uur (23:00 in Nederland) en hadden we de pap aardig op.

Niet vergeten

—

dit schijnt Tenerife te zijn. En die vulkaan (de Teide) staat voor dinsdag op de planning

hier gaat het mee gebeuren

een welverdiend glaasje wijn. In het hotel. Geen puf meer om nog de stad in te gaan

Vrijdag 27 april

Vandaag vroeg op en al voor de lunch een stevige wandeling gemaakt. Na de lunch/siësta een rondje door het stadje la Orotava

Boven la Orotava een rondje om ‘la Caldera’ gemaakt

—

la Orotava

het stadje is beroemd om zijn balkons

uw verslaggever boven Orotava

Zaterdag 28 april

Een wat tamme dag. De geliefde wil niet wandelen en we bezoeken twee stadjes.
Tijdens de lunch vinden we een restaurant wat deelneemt aan de wedstrijd ‘de slechtste paella ooit’; maar ‘s avonds hebben we meer geluk.
Morgen staat een flink eind wandelen op het programma.

Eigenaardig; zo’n begraafplaats…
Valt me vooral op hoeveel bloemen er overal bij staan. Het is er ook een drukte van belang

Volgende week moeten de zandschilderingen klaar zijn. De schetsen staan er al; en vandaag zijn ze begonnen met strooien

dat is ons hotel. Echt midden op het plein van Garachico

de buren waren al naar bed

mijn hoofdgerecht.
Kabeljauw op een bedje van inktvis.
Bovenop zeeslakken (denk aan een gummetje).
Dit alles om te proberen het echec van de lunch te vergeten

Zondag 29 april

Vandaag een stevige rondwandeling gemaakt door de bergen bij Teno Alto.
Dat was leuk.

ik vond het daar prachtig!

Mooie kleuren wel.
Dat zand gebruiken ze dus voor die zandschilderingen

iets links van het midden zie je de geliefde lopen, Zo krijg je een indruk van de maat. Het pad volgt de bergkam. Ik kan me niet herinneren ooit eerder over zo’n scherpe kam te hebben gelopen…

Meer van hetzelfde. Maar gewoon mooi…

Daar rechtsonder zie je meer van die scherpe formaties.
Het lijken wel gemetselde muren…
Maar het is dus erg GROOT. Dat zie je niet goed op zo’n foto

Intermezzo: Techniek

Vandaag ook maar eens wat aandacht voor de techniek.
Want wie is daar nu niet in geïnteresseerd?

Er gaat heel wat mee omhoog. Maar het allerbelangrijkst is toch wel de telefoon.
Die heeft het druk:
– GPS met de satelliet voor de positie
– GPRS/4G voor Internet
– Bluetooth met de Fitbit
– af en toe WiFi met het fototoestel
– apps MAPS.ME en RUNKEEPER constant aktief
Logisch dat er af en toe wat stroom bij moet uit de Powerbank

Naast de telefoon nog de GPS-tracker en de FitBit.
En een flesje water.

telefoon (met MAPS.ME aktief), GPS-tracker en FitBit

MAPS.ME gebruik ik tijdens het wandelen om de weg niet kwijt te raken. Van te voren heb ik de route er in gezet

Het verslag van mijn fitbit.
Ruim voldoende stappen. Niet veel kilometers; want het waren vandaag maar kleine stapjes. Let op ‘floors’….. (dat zijn er normaal een stuk of 10).
Ook de calorieën en actieve minuten zijn boven-gemiddeld

Het verslag van Runkeeper

12,63 kilometer is niet veel. Maar 628 meter klimmen doe ik niet elke dag….

de GPS-tracker heeft de hele dag aan mijn riem gehangen.
Ik gebruik de log vooral om later vast te leggen waar mijn foto’s gemaakt zijn

Maandag 30 april

Vandaag rijden wij naar het Nationale Park ‘Teide’, waar we twee nachten blijven.
Het is een gigantisch vulkaan-landschap. (Meer dan) indrukwekkend; heel mooi ook; maar moeilijk om te snappen waar je nu eigenlijk naar kijkt.
Prachtig weer ook. Nu maar hopen dat dat morgen ook zo is (als we met de kabelbaan omhoog gaan)

Ons eerste zicht op ‘de Teide’. De hoogste berg van Tenerife (en van Spanje). De derde hoogste vulkaan ter wereld.

Het landschap ligt bezaait met brokken (puim)steen en op sommige plekken loop je gewoon honderden meters over ‘as’. Wat zich hier toch allemaal heeft afgespeeld….

Dit is puimsteen. Het weegt heek weinig. Je kunt om je heen zien dat het hier letterlijk van deze brokken heeft geregend….

Over bergen ‘as’ (?) lopen we naar beneden met zicht op ????

Ons hotel (‘de Parador’) ligt midden in het Nationale Park. Vanuit het raam van onze hotelkamer kijken we op de Teide (op deze foto precies achter de fotograaf)

Dinsdag 1 mei

Vandaag stond in het teken van de vulkaan. We hadden een ticket voor de kabelbaan om 14:00; dus hebben eerst de rondwandeling gemaakt bij de ‘Roques de Garcia’; precies naast ons hotel.

Toen omhoog. Eerst een wandeling naar een uitzichtpunt; en dan toch echt naar de top.
Naar die top mag je maar niet zo. Je moet een ‘permit’ hebben en die had ik a twee maanden geleden aangevraagd. Er wordt heel streng op gecontroleerd. Men wil (terecht!!) niet teveel mensen op dat pad omhoog hebben.
Het viel me eerlijk gezegd vies tegen hoe zwaar die 150 meter me vielen. Maar: gehaald. Deze vinken we ook weer af.

Morgen naar het Noord-Oosten….

de ‘Roques de Garcia’ liggen naast ons hotel.
Na het ontbijt is het nog heel stil; maar in de loop van de dag komen er veel dagjesmensen

In het midden zie je het wandelpad lopen: dat geeft een indruk van de grootte

Bijna bij de top!
Die rotsen zijn echt warm en op sommige plekken komt er hete zwaveldamp uit…

Helemaal vanaf de top kijk je hier over de krater naar beneden.
Helemaal beneden; links van het midden kun je (als je het weet) ons hotel zien liggen.
Vanavond kijk ik op een andere manier vanuit mijn hotelkamer omhoog naar de Teide….

het blauwe rondje is vanuit ons hotel om de Roques de Garcia.
Het rode streepje is natuurlijk de kabelbaan die je 1000 meter omhoog sleurt.
Het groene streepje is een wandeling naar een uitzichtpunt.
Het lichtblauwe streepje is mijn klim naar de Pico del Teide. Het is maar zo’n klein streepje… Maar ik vond het een heel gedoe…

Woensdag 2 mei

Op tijd op en in een kleine twee uur naar het Noord-Oosten gereden. Na een moeizaam parkeer-avontuur onze kamer betrokken en een plek in de parkeergarage van het hotel geregeld.
Een eind de bergen in gereden voor een kleine wandeling. In het begin wolken en zelfs wat regen, maar toen brak gelukkig de zon door en hadden we uitzicht op zee.
‘s Avonds wilden we de stad in, maar een nare miezer-regen deed ons toch maar vluchten naar het restaurant van het hotel.
Inktvis (!) gegeten…

we moesten krabben!!!

–

–

ons hotel in La Laguna

gegrilde Octopus

Donderdag 3 mei

We hebben de dag weer overleefd. Daar was af en toe wat angst voor. Eigenlijk word ik te oud voor deze grappenmakerij ?…
Door regen en mist in een uur over enge weggetjes naar Chamorga gereden. Daar leek het weer goed op te knappen en we zijn aan een flinke rondwandeling begonnen. Met pijn en moeite (en een kleine valpartij) afgemaakt.
Te zwaar dus; maar toch wel mooi.

Morgen wordt een vervelende dag. We moeten ‘s middags om een uur of 5 op het vliegveld zijn; dus wat doe je dan zo’n dag?

Vanuit Chamorga begon de klim door een laurierbos

dit bord had ik beter moeten bestuderen….

ze heeft het overleefd….

helmeaal omlaag naar de zee; en dan terug omhoog….

digitaal valt het wel mee….

vrijdag 4 mei

De dag staat in teken van de thuisreis.

‘s ochtends maken we een rondwandeling door de stad ‘la Laguna’ en om half 4 vertrekken we naar het vliegveld.
Alles verloopt probleemloos , maar we zijn pas ‘s nachts tegen drieën thuis

rechts de muur van een klooster

die toren hebben we natuurlijk beklommen

straatvegers gebruiken een bananenblad

een van de vele kerken, van binnen

een klooster op het centrale plein

ons hotel